چرا خیلی از ربات ها سفید رنگ هستند؟
ایزو وب: ایزو وب: با پیشرفت فناوری و توسعه هرچه بیشتر ربات های مختلف که در عرصه های مختلف و با اشکال متفاوت فعالیت می نمایند هنوز رنگ بخش عمده ای از ربات های تولید شده سفید است. در این گزارش به بررسی علت انتخاب این رنگ و نتایج آن می پردازیم.
به گزارش ایزو وب به نقل از ایسنا، ربات ها به چند دلیل اغلب سفید هستند. مورد اول این است که رنگ سفید می تواند به انعکاس گرما و خنک نگه داشتن اجزای داخلی ربات، خصوصاً در محیط هایی با نور زیاد خورشید کمک نماید و بدین سبب از تجهیزات داخلی بدن ربات در مقابل گرمای بیش از اندازه محافظت می شود.
علاوه بر این، رنگ سفید یک رنگ خنثی است که به آسانی در محیط های مختلف قابل مشاهده و تشخیص است. این در حالیست که رنگ های دیگر برای ربات های امدادرسان مانند رنگ زرد که بیشتر مورد توجه قرار می گیرد نیز استفاده می شود. همین طور رنگ سفید ظاهری تمیز و مدرن نیز به ربات می دهد.
از مسائل مالی در ساخت و توسعه ربات نیز نباید غافل شد. رنگ سفید بطور معمول از سایر رنگ ها ارزان تر است. بیشتر پلاستیک ها بطور طبیعی بی رنگ هستند و رنگ سفید بیشترین رنگ اعمال شده روی آنهاست.
شاید رنگ ربات ها چندان مهم به نظر نرسد اما با گسترش توسعه ربات های انسان نمایی که روز به روز بیشتر در زندگی ما ایفای نقش می کنند و افزوده شدن هوش مصنوعی به چنین ربات هایی که تعامل آنها با انسان ها را به شدت بیشتر می کند رنگ ربات ها اهمیت پیدا می کند.
تعصب نژادی در ظاهر و باطن ربات
مشکلات تعصب نژادی و جنسیتی در الگوریتم های هوش مصنوعی و داده های مورد استفاده برای آموزش مدلهای زبانی بزرگ مانند چت جی پی تی(ChatGPT) توجه پژوهشگران را به خود جلب کرده و تیتر روزنامه ها شده است. اما این مشکلات در ربات های اجتماعی که دارای بدن فیزیکی هستند نیز وجود دارد. ربات هایی که در ساخت آنها از نمونه هایی انسانی یا حیوانی الگوبرداری شده و برای تعامل با مردم طراحی شده اند.
هدف از ایجاد حوزه «رباتیک همیاری اجتماعی» که خود زیرشاخه رباتیک اجتماعی است، برقراری تعامل بین ربات ها با گروههای متنوع تر از مردم است.
ماجا ماتاریچ(Maja Matarić)، یکی از پیشگامان این حوزه می گوید که قصد کارشناسان ایجاد ربات هایی است که به بهترین وجه به مردم کمک می کنند. این ربات ها هم اکنون برای مساعدت با افراد دارای طیف اوتیسم، کودکان با نیازهای ویژه و بیماران مبتلا به سکته مغزی که نیاز به توانبخشی فیزیکی دارند، استفاده می شوند. اما این ربات ها ظاهری شبیه به مردم عادی ندارند و با مردم به شکلی تعامل نمی کنند که حتی جنبه های اساسی تنوع جامعه را منعکس کند.
ماتاریچ به عنوان یک جامعه شناس که تعامل انسان و ربات را مطالعه می کند می گوید: من معتقدم که این مشکل بدتر نیز می شود. نرخ تشخیص اوتیسم در کودکان رنگین پوست هم اکنون بیش از کودکان سفیدپوست در ایالات متحده است. خیلی از این کودکان ممکنست در نهایت مجبور به برقراری ارتباط با ربات های سفیدپوست شوند.
باتوجه به تنوع افرادی که در معرض ربات های همیار قرار می گیرند، چرا آنها بطور معمول یک رنگ پوست مشابه دارند؟ برای مثال ربات کاسپار(Kaspar) که برای تعامل با کودکان مبتلا به اوتیسم طراحی شده است، پوستی لاستیکی دارد که شبیه پوست افراد سفید پوست است. ربات های نائو(Nao)، پپر(Pepper) و آی کاب(iCub) نیز در مدارس و موزه ها مورد استفاده قرار می گیرند، با پلاستیک براق و سفید پوشیده شده اند.
در کتاب «سفیدی هوش مصنوعی»(The Whiteness of AI)، استفان کیو(Stephen Cave)، اخلاق دان فناوری و کانتا دیهال(Kanta Dihal)، محقق ارتباطات علمی، تعصب نژادی در هوش مصنوعی و حوزه رباتیک را مورد بحث قرار دادند و به غالب بودن تصور موجود در فضای آنلاین از ربات هایی با سطوح سفید بازتابنده اشاره کردند. این بدان معناست که تصور عمومی از یک ربات انسان نما وقتی که از آن نام برده می شود، دستگاهایی با پوشش سفید است.
ربات ها همگی از نقطه صفر ساخته نمی شوند
یک مسئله این است که ربات هایی هم اکنون وجود دارند و بیشتر ربات ها از ابتدا ساخته نمی شوند، بلکه توسط لابراتوار های مهندسی برای پروژه ها خریداری می شوند و با نرم افزارهای سفارشی تطبیق داده می شوند و گاهی اوقات با فناوری های دیگر مانند دست یا پوست رباتیک ادغام می شوند. بدین سبب گروههای رباتیک با انتخاب هایی که توسعه دهندگان در طراحی اصلی انجام داده اند، محدود می شوند و نمی توانند ظاهر و شمایل مورد نظر خودرا بطور کامل بر ربات لحاظ کنند.
انتخاب توسعه دهندگان نیز بطور معمول از ظاهر تمیز با پلاستیک سفید براق که تصور عمومی جامعه نیز از ربات ها نیز هست، پیروی می کند.
جامعه چگونه یک ربات را متصور می شود؟
در کتاب کلاسیک لوسی ساچمن(Lucy Suchman) انسان شناس، در مورد تعامل انسان و ربات درباره ی موضوعی تحت عنوان «تخیلی فرهنگی»(cultural imaginary) بحث می شود.
تخیل فرهنگی چیزی است که بوسیله بازنمایی در متون، تصاویر و فیلم ها به اشتراک گذاشته می شود و بطور جمعی نگرش ها و ادراک افراد را شکل می دهد. به زبان دیگر تخیل فرهنگی آن چیزی است که نگرش افراد نسبت به یک موضوع را به شکل یکسان شکل می دهد. در مورد ربات ها، این تخیل فرهنگی از داستان های علمی تخیلی نشات گرفته است.
این تخیل فرهنگی با نگرانی های عملی تر در مورد این که چگونه گروههای علوم کامپیوتر و مهندسی به بدن های ربات ها می نگرند، در تضاد است.
ندا آتاناسوسکی(Neda Atanasoski) و کالیندی وورا(Kalindi Vora) آنرا «تخیلی مهندسی شده» می خوانند. این یک حوزه بحث برانگیز است که می گوید «تخیل رباتیک» مردم را به سمت طراحی ربات های خدماتی به شکل زن سوق می دهد.
مسیری به سمت تنوع و شمول
برای مقابله با این اثرات چه باید کرد؟ بگفته مهندسان طاهیرا رید(Tahira Reid) و جیمز گیبرت(James Gibert)، تمام تعاملات انسان و دستگاهها باید با در نظر گرفتن تنوع طراحی شود اما ربات هایی که رنگ سفید ندارند تقریباً نادر هستند.
راهکار این مساله فقط پوشاندن این ربات ها با پلاستیک قهوه ای یا سیاه نیست. مشکل عمیق تر از اینهاست. برای مثال ربات شخصیت سفارشی Bina48 که برای ساخت آن از سر و شانه های همسر یک میلیونر آفریقایی آمریکایی الگوبرداری شده است، قابل توجه بنظر می رسد اما گفتار و تعاملات آن محدود است و باید به تعامل و کاربرد این ربات ها نیز فکر کرد.
یکی از موضوعات ثابت این است که بدن افراد چقدر بوسیله ژست و بیان و همین طور صداگذاری با دیگران ارتباط برقرار می کند و اینکه چگونه بین فرهنگ ها تفاوت وجود دارد. در این صورت، ساختن ظاهر ربات ها منعکس کننده تنوع افرادی است که از حضور آنها سود می برند. برای مثال، دانشمندان علوم اجتماعی، طراحان و مهندسان، علاوه بر این که می توانند ربات ها را کمتر به رنگ سفید طراحی می کنند می توانند با هم همکاری کنند تا حساسیت بین فرهنگی بیشتری را در ژست ها و احساس ها ایجاد کنند و اینطور تعامل افراد نیازمند به ربات ها با این دستگاه های دوپا آسان تر خواهد شد.
چنین تلاشی نوید آنرا می دهد که تعامل بشر و ربات ها کمتر از پیش غیرعادی باشد خصوصاً برای افرادی که به کمک نسل جدید ربات های همراه اجتماعی نیاز دارند.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب